Ana Yüreği

Pencereden esen soğuk rüzgarın yüzünü yalamasıyla irkilerek uyanmıştı kadın. uyandığında içinin geçtiğini fark etti. saate baktı , sabah namazının vakti girmişti. Mırıldanarak, helaya doğru yürümeye başladı. Kör ışığın altında ve buz gibi suyla abdest aldı.Namazını kılarken askerdeki oğlunu düşündü. Yüreğinde bir kopukluk hissetti. Ne kadarda özlemişti kınalı kuzusunu. En iyisi yarın ilk iş muhtara gidip cepheye mektup yazdırmaktı. Eski günlerini düşündü kadın. İlk oğlunu yedi yaşında çiçek hastalığından toprağa vermiş, diğer oğlunu da yaşı küçük olduğu halde çocuk yaşında cepheye göndermişti. Kocası da cephede şehit düşmüştü.Evde kayın pederi ile yaşıyordu. Kayın pederi oğlunun şehit düştüğünü öğrendiği vakit gelinini bir başına bırakmamıştı. oğlundan kalanlara sahip çıkıyordu ama epey yaşlanmış, bacakları tutmaz olmuştu. Üstelik bir gözünü de cephe de kaybetmişti ama yinede gerekse seve seve cepheye koşardı. Mert ve cesurdu. Köyün ileri gelenlerinden biriydi. Köyde sözü geçer, sevilir, sayılırdı. Kadın, kayın pederini düşündü. Kalktı, ısırgan otu kaynattı. Kilerde kalan, iki avuç unla ocakta ekmek yaptı. Hemen oğlu aklına geldi. Oğlu ne kadarda severdi ocakta ekmeği. Haberlere göre az kalmıştı. Gavurların çoğunluğu vatanı terk etmişti. Oğlum biran önce döner diye düşündü kadın. Aradan günler, haftalar, aylar geçmişti. Kadın iki eli yüreğinde oğlundan haber bekliyordu. Bir akşam, muhtar kapıda belirdi.
- Iraz Bacı, cephede durumlar değişmiş. Komutanlar haber göndermiş. Giden geri dönmez diyorlar. Bunu söylemek bana düşmez elbet ama sen yinede her türlü habere alış. Geri dönmeleri imkansızmış dedi.

Bir şey söyleyemedi kadın. Ne diyebilirdi ki ? Yüreği acıyordu. Nerelere giderdi? Tek oğlunu da kaybettiyse? Bu saatten sonra kadını teselli eden tek şey vatanının kurtarılması olmuştu. Kendi oğlunun acısını yüreğini gömmüş, evlat yerine vatanını koymuştu. Evlat onun için ne kadar değerliyse, vatanı binlerce, milyonlarca çocuğuna denkti gelirdi. Her namazından sonra , sabahlara kadar dua etti kadın. Evlat acısı başka bir şeydi elbet. Eve erzak almak için örgü örüyor, kayın pederi ile vakit geçiriyordu. Bir gün, köye cepheden elçiler gelmişti. Iraz Bacı elinde ne işi varsa, umutla koşarak elçilere yetişti. Karanlığın ortasından gelen çelimsiz bir ışık, Iraz Bacının gözünü almaya yetmişti. Gelen kimdi ki ? Iraz Bacı gördüğü şeyden sonra yürüyemez olmuştu. Dizlerinin bağı çözülmüştü. Gölge daha çok yaklaştı. Gölge boğuk sesiyle Iraz Bacıya seslendi :
- Cepheden mektubun var Bacım.