Bir El At

Sabah kalktım , penceremi açıp dışarı baktım yine aynı insanlar ,yine aynı havaydı . Hayat yine sıkıcı  kahvaltımı  ettim okula gitmek için çıktım evden. Yolda arkadaşımı bekliyorum .uzaktan görüyorum yüzü gülüyor .sürekli öyledir bir sebep  gerektirmezsizin etrafındakilere selam veriyor ,eminim ki çoğunu tanımıyor. Yanıma geldi  .selamlaşıp düştük okul yoluna  yol biraz uzundur . Hele yalnız hiç çekilmez . Bir ara kalabalık bir meydandan geçiyoruz  .Arkadaşım bir anda kayboldu .

Bir bakıyorum . biraz yaşlı bir kadının yanında  ,kadın sebze ve meyve sattığı tahta arabasını kaldırımın üstüne çıkartmaya çalışıyor bizim ki de ona yardım etmeye gitmiş tabi. Biraz uğraşıp arabayı kaldırımın üstüne çıkarıyorlar . Kadın ona bir elma veriyor  . Benim bir şey yapmama rağmen bana da bir elma veriyor  okul yoluna devam ediyoruz . Yüzüne baktığımda gülümsemesinin arttığını fark ediyorum  okulda bir ara elmasını yemeye başlıyor  bir andan da o kadın her gün o işi nasıl yapıyor  gücü nasıl yetiyor , Bir bizim orda kaldırım yok  heralde nasıl çıkartıyor  gibi cümleler kuruyor . Ben ise onun abarttığını düşünüp yapıyordur işte zorla değil ya dedim o bana biraz kızarcasına bakıyor.

Ertesi gün yine aynı yerde aynı kadın , bizim ki yine yardıma koşuyor bir iki  gün böyle kendini tekrarlıyor . Zamanla kadınla samimi bile oldu . Okuldan dönüyoruz bana yarın benim dersim boş  diyip gelmeyeceğini söylüyor  ben ise  tamam diyorum . Sabah giderken o kadın yine orda bekliyor ve arkadaşımı ararcasına etrafa bakıyor  . Birden arkadaşım yanımdan gelip geçiyor ona yardım ediyor  ona hani gelmeyecektin dedimde ise . Oda gelmeyeceğim zaten eve dönüyorum dedi bu bana biraz garip gelmişti  ve ağzımdan çıktığı gibi ona bu işi abarttığını söyledim buda aramızın bozulmasına yetti

Ertesi gün onun ile karşılaşmamak için evden erken çıktım ve o kadını gördüm . meğer o kadın buraya daha erken geliyor ama ona kimse yardım  etmiyormuş . Kadın beni görünce gülümsedi bende öyle bırakamadım yardı ettim  birkaç gün, ve benim  bir şey kaybetmediğimi  aksine mutlu olduğumu anladım   ve akılıma arkadaşımın sorusu aklıma geldi .Bir gün  okula gitmeyip onunla dolaşmaya çıkmak istedim  ona bunu söylediğimde başıma bir şapka geçirip gülümsedi  ve çıktık yola . Meğersem bunun gibi üç dört tane daha kaldırım ve yokuşla varmış ama bunlar dert olmadı . beraber bağırdık güldük eğlendik . akşam aynı yere geri döndüğümde .Arkadaşımı gördüm  koşarak bana sarıldı ve o an anladım ki yardımlaşmanın sadece mutlu etmeyip  birlik ve beraberliğimizi sağladığını .