Bir Sonbahar Resmi

Her zaman ki gibi yine uyanamamıştım. Okula geç kaldım. Ama resim dersine ucu ucuna yetiştim. Hoca sonbahar ile ilgili resim yapmamızı istedi. Bende ablama yaptırmayı düşündüm. Akşam eve geldiğimde hemen ablamın yanına gittim.
"Ablacığım benim" dedim. "Öğretmen bize 'bir sonbahar resmi yapın' dedi ben sana güveniyorum lütfen yardım eder misin?"
Ablam bana kötü kötü baktı.
"Niçin? Senin elin tutmuyor mu?
"Ama ben senin gibi güzel resim yapamıyorum ki! Herkesin resmine annesi, babası yada ablası yardım ediyormuş. Sende bana yardım etsen ölür müsün?"
"Ben ölmem de senin resim yeteneğin ölür."
Sonbahar resmini onun yapmasını çok istiyordum. Kendimi buna inandırmıştım. Eğer o yapmassa içimden bir resim yapmak gelmeyecekti.
"Benim yeteneğim yok abla" dedim. "Resmimin de beğenilip panoya asılmasını istiyorum. Nazlanma işte."
"Eee için rahat edecek mi?"
"Edecek."
"İyi o zaman. Ama sende bir resim yapacaksın. Yoksa yapmam."
"Öfff!"
"Öfü bırak yoksa vazgeçerim."
İki resim kağıdı çıkardım. Boyaları getirdim. O, aldı resim kağıdını sihirli parmaklarını gezdirmeye başladı.  Bir yandan resim yapıyor, bir yandan da benim başlamamı gözlüyordu. Kurşun kalemle bir şeyler çizdim. Oyalanmamı sürdürünce, çalışmasını yarıda bırakacağını söyledi. Sonunda elimden geldiği kadar bir şeyler çizmeye başladım. Benim resmim hiç güzel olmuyordu. Ama ablam her yaptığımı beğeniyordu. Beni yüreklendiriyor aslında yetenekli olduğumu söylüyordu. Benim beğenmediğim resmi övmesine inanmıyor, dalga geçiyor diye kızıyordum. Sonunda ikimizin resmi de bitti. İkisini yan yana koyup baktık. Ablamın ki çok güzeldi. Sınıfta ablamın resmini gösterecektim. Dosyamdaki resimlerin altına kendi yaptığımı üstüne ablamın yaptığını koydum. Ödevim tamamdı mutlaka panoya asılırdı. Sevinerek okula götürdüm. Gururla herkese gösterdim. Her gören beğendi. Tam öğretmen derse girdiğinde kağıdın altında ablamın adının yazdığını gördüm. Adını öyle güzel yazmıştı ki, manzaranın bir parçası gibi yerleşmişti. Ablamın adının üstüne boya kutumu koydum. Öğretmen dolaşırken sıra bana geldi. Resmimi çok beğendi. Eline aldı uzun uzun baktı. Daha sonra "senin resmin nerede?" dedi. Utana utana resmi çıkardım. Öğretmenimiz "en kötü sandığınız çalışmanız bile benim için çok değerlidir çocuklar" dedi. Eve gidince kıyameti kopardım. Ondan sonra da ödevlerimi hep kendim yaptım.