Gülümse

Yine günlerden çarşambaydı.Eşimle beraber spor koçumuz Derya'nın yanına gelmiştik.  Derya yine kendini spora vermiş ve hiç gülmüyordu.Ve onun klasik bir lafı vardı:"Spor,insana herşeyi unutturur".O artık bu düşünceye kendini o kadar kaptırmıştı ki gülmek ne bilmez  ve spordan başka bir şeyden zevk almaz hale gelmişti.Bu durum artık beni de rahatsız eder olmuştu.Ve bu durumu eşimle paylaştım.Aklımıza bir proje gelmişti.Küçük küçük kağıtlara gülünç şeyler yazmakla başlamıştık.Her çarşamba onun yanına giderken birer fıkra ezberliyor ve onunla beraber olduğumuz sürede onu sosyalleştirecek farklı aktiviteler arıyorduk.Bu olaylar bir süre devam ettikçe derya da birtakım olumlu değişiklikler gözle görünüyordu.Her zaman onu gördüğümde diyordum ki "Bir insanın kendi sayende güldüğünü görmek cidden hayatta yaşanacak en büyük mutluluklara değer".Artık Derya'nın bana bakarken gözlerinin içi gülüyor.Derya'da hayatta herşeyin spor olmadığının ve hayatta yaşamaya değecek çok güzel şeyler olduğunun farkına varmıştı.Ve bundan sonra onun spor salonuna bir şeyleri unutmak için spor yapmaya gelenlere tek önerisi "Hayatta karşı gülümseyin" olmuştu.