Vicdanla Gelen Saygısızlık
Bu sabahın diğer sabahlardan tek farkı bayram olmasıydı.Kardeşim gibi diğer küçük çocukların bu bayramı neden sevdiğine bir türlü anlam veremiyordum.Gerçi bende küçükken severdim bayramları.Ve muhtemelen şu an onların sevmesinin nedeni de benim ki gibi şekerler ve para.O rengarenk şekerler için yapmadığım şebeklik kalmıyordu.Ne çocukluk ama.Fakat şu an bayramları sevmiyordum.Gereksizdi bence.İşin yoksa kalk,hazırlan ve büyükleri ziyarete git.Bu saygının göstergesiymiş.Bence evde oturakta büyüklere olan saygımızı gösterebiliriz.İlle de oraya gidip,onların elini öpmek mi lazım ? Biz her bayram dedemlerin evinde toplanırız.Biz,2 amcam ve halam.Aman ne güzel (!)Bütün aile bir arada.İşin sıkıcı tarafı ise en büyük torun benim ve benim yaşımda kuzenim yok.Hepsi bahçede koşturarak oynarken ben onlara bekçilik yapacaktım.Her zamanki gibi.Bugünün bitmeyeceği şimdiden belliydi.Odamın kapısı açıldığında kardeşimin dün aldığı bayramlığı giydiğini gördüm.Güzel olmuştu ama bence gereksizdi.Koşarak yanıma geldi.
— Abla! Hadi kalk kahvaltıyı yapıp babaannemlere gideceğiz.
— Offf! Tamam çık odamdan geliyorum.
Koşarak odadan çıktı.Keşke bende o kadar mutlu olabilseydim.Yataktan çıktım ve dolaptan elime gelen herhangi bir kıyafeti giydim.Tabiki bayramlık almamıştım.Bu sa bayramda yapılan saçmalıklardan biriydi.Hazırlandıktan sonra mutfağa geçtim.Herkes masada beni bekliyordu.Ve babamın suratından da anlaşıldığı üzere sinirlenmişti.Bekletilmeyi sevmiyordu.O zaman başlasaydı.Sanki ben başlama dedim.
-Sonunda! diyerek kahvaltıya başladı.Kahvaltı bittikten sonra klasik aile bayramlaşma sahnesi başladı.El öpmekten nefret ediyordum.Kardeşim, annem ve babamın elini öperek sarıldı.Sıra bana gelmişti ve benim el öpmeye hiç niyetim yoktu.Önce annemin yanına gittim.Elini öpmem için uzatıyordu ve ben onunla tokalışıyorduk babama geçtim.Annem biraz sinirlensede birşey demedi.Babam elini "O el öpülecek" der gibi uzatıyordu.Ama ondaki inatsa bendeki de inattı.Ve elini öpmedim.Ama babam annem gibi sessiz kalmadı
.— Bir el öpmek bu kadar zor mu ?
— Sadece sevmiyorum.
— Bu kadar saygısız olma !
— Neden saygı el öpmeyle belirlenir ki !
— Kızım babanı sinirlendirme.Hem dedelerinin yanında da böyle bir saygısızlık yapma sakın !
Annemde bunu saygısızlık olarak görüyordu.Peki neden ben göremiyordum ? Acaba ben mi kördüm ?Bana orada zorla el öptüreceklerse oraya gitmeye pek niyetim yoktu.
— Ben gelmeyeceğim.Saygısız biri olarak oraya gitmemeliyim zaten.
Babam sinirliydi.Ama kontrollü davranıyordu.Çünkü ben artık küçük değildim.2 ay sonra 18 yaşıma girecektim.Nefes alıp verdi.Biraz daha sakin gözüküyordu
— Peki gelme.Sen bilirsin.
Ne ? Yanlış mı duydum ? Kesinlikle kulaklarım bana oyun oynuyordu.Babam bu kadar çabuk pes etmezdi.
— Ne ? Ciddi misin baba ?
— Evet.Madem gelmek istemiyorsun evde kal.Biz de akşama doğru geliriz.
— Tamam babacım.Sağol.
Ben daha şoku atlatamadan onlar hazırlandı ve çıktılar.Hemen üstümü değiştirdim ve kendimi televizyonun karşısına attım.Bir iki saat izledikten sonra uykum gelmeye başladı.Gözlerimin kapanmaması için direndim ama fazla sürmedi...
Telefonumun sesiyle uyandım.Arayan kişiye bakınca annem olduğunu gördüm.Offf ! Umarım uykumu bölecek önemli bir nedeni vardır.Saygıdan bahsediyorlardı ama uyuyan bir insana saygı göstermiyorlardı.
— Efendim anne.
— Kızım nerdesin ?
Annem ağlıyordu.Birden benimde gözlerim doldu.Kesinlikle bir şey olmuştu.Yoksa niye ağlasın?
— Ne oldu anne ? Evdeyim ben.Siz nerdesiniz?
— Hastanedeyiz.
— Ne ? Ne oldu ? Yoksa babam...
— Hayır kızım.Baban iyi.Ama deden...
Gerisini duymamıştım.Tek duyduğum hastanenin adı olmuştu.Ayakkabılarımı giyip hemen hastaneye gittim.Koridorlarda koştura koştura sonunda onları buldum.Çocukların hiçbiri yoktu.Halam da yoktu.Muhtemelen çocuklara bakıyordu.İki yengem amcamları sakinleştiriyorlardı.Annem oturmuş başını ellerinin arasına almıştı.Babam...Babamı ilk defa böyle görüyordum.Onu daha önce mutlu,sinirli,öfkeli,şaşkın bir şekilde görmüştüm.Ama korku...İşte ilk defa gördüğüm duygu buydu.KORKU ! Annem beni görünce hemen gelip sarıldı.Bende ona sarıldım.Ayrıldığımızda gözlerimi sildi.
— Ağlama kızım.İyi olacak deden inşallah.Ağlama ve dua et.
O ana kadar ağladığımın farkına varmamıştım.Annemle birlikte oturduk.Babamın gözlerinde gördüğüm o duygu şu an benim bütün bedenimi esir almıştı.Ya dedem ölürse ?Ben onu son kez görmeden ya giderse ? Ve ben onu son kez görme şansımı sırf elini öpmemek için kaybettiysem.Salak kafam.Hepsi benim hatamdı.Dedemin kalkması lazımdı.Yoksa ben biterdim.Beni saygısız bir torun olarak biliyordu.Ve beni öyle bilerek gitmesini istemiyordum.Lütfen kalksın.Söz hergün elini öpeceğim.Artık ağlamam yerini hıçkırığa bırakmıştı.Neden biri çıkıp "Geçmiş olsun.Hayati tehlikesi kalmadı."demiyordu ?Hep böyle olmazmıydı?Peki neden şu an kimse çıkmıyordu?Sonunda kapı açıldı ve bir adam çıktı.Hepimiz yanına koştuk.Ama doktor sanki ağzını açmamaya yeminliymiş gibi konuşmuyordu.Yaklaşık bir dakika sonra ağzını açtı ve sadece iki kelime.
— Başınız sağolsun...
Gitmişti...Onu son kez göremeden gitmişti.Sırf onun elini öpmemek için son fırsatımı kaçırmıştım.İşte bu ona yaptığım son saygısızlıktı.Bundan sonra istesemde kimsenin elini öpemezdim.Beni saygısız olarak görebilirlerdi.Evet bugüne kadar yaptığım saygısızlıktı ama bugünden sonrası saygısızlıktan önce pişmanlık ve vicdan azabı çekmeden olacaktı...
— Abla! Hadi kalk kahvaltıyı yapıp babaannemlere gideceğiz.
— Offf! Tamam çık odamdan geliyorum.
Koşarak odadan çıktı.Keşke bende o kadar mutlu olabilseydim.Yataktan çıktım ve dolaptan elime gelen herhangi bir kıyafeti giydim.Tabiki bayramlık almamıştım.Bu sa bayramda yapılan saçmalıklardan biriydi.Hazırlandıktan sonra mutfağa geçtim.Herkes masada beni bekliyordu.Ve babamın suratından da anlaşıldığı üzere sinirlenmişti.Bekletilmeyi sevmiyordu.O zaman başlasaydı.Sanki ben başlama dedim.
-Sonunda! diyerek kahvaltıya başladı.Kahvaltı bittikten sonra klasik aile bayramlaşma sahnesi başladı.El öpmekten nefret ediyordum.Kardeşim, annem ve babamın elini öperek sarıldı.Sıra bana gelmişti ve benim el öpmeye hiç niyetim yoktu.Önce annemin yanına gittim.Elini öpmem için uzatıyordu ve ben onunla tokalışıyorduk babama geçtim.Annem biraz sinirlensede birşey demedi.Babam elini "O el öpülecek" der gibi uzatıyordu.Ama ondaki inatsa bendeki de inattı.Ve elini öpmedim.Ama babam annem gibi sessiz kalmadı
.— Bir el öpmek bu kadar zor mu ?
— Sadece sevmiyorum.
— Bu kadar saygısız olma !
— Neden saygı el öpmeyle belirlenir ki !
— Kızım babanı sinirlendirme.Hem dedelerinin yanında da böyle bir saygısızlık yapma sakın !
Annemde bunu saygısızlık olarak görüyordu.Peki neden ben göremiyordum ? Acaba ben mi kördüm ?Bana orada zorla el öptüreceklerse oraya gitmeye pek niyetim yoktu.
— Ben gelmeyeceğim.Saygısız biri olarak oraya gitmemeliyim zaten.
Babam sinirliydi.Ama kontrollü davranıyordu.Çünkü ben artık küçük değildim.2 ay sonra 18 yaşıma girecektim.Nefes alıp verdi.Biraz daha sakin gözüküyordu
— Peki gelme.Sen bilirsin.
Ne ? Yanlış mı duydum ? Kesinlikle kulaklarım bana oyun oynuyordu.Babam bu kadar çabuk pes etmezdi.
— Ne ? Ciddi misin baba ?
— Evet.Madem gelmek istemiyorsun evde kal.Biz de akşama doğru geliriz.
— Tamam babacım.Sağol.
Ben daha şoku atlatamadan onlar hazırlandı ve çıktılar.Hemen üstümü değiştirdim ve kendimi televizyonun karşısına attım.Bir iki saat izledikten sonra uykum gelmeye başladı.Gözlerimin kapanmaması için direndim ama fazla sürmedi...
Telefonumun sesiyle uyandım.Arayan kişiye bakınca annem olduğunu gördüm.Offf ! Umarım uykumu bölecek önemli bir nedeni vardır.Saygıdan bahsediyorlardı ama uyuyan bir insana saygı göstermiyorlardı.
— Efendim anne.
— Kızım nerdesin ?
Annem ağlıyordu.Birden benimde gözlerim doldu.Kesinlikle bir şey olmuştu.Yoksa niye ağlasın?
— Ne oldu anne ? Evdeyim ben.Siz nerdesiniz?
— Hastanedeyiz.
— Ne ? Ne oldu ? Yoksa babam...
— Hayır kızım.Baban iyi.Ama deden...
Gerisini duymamıştım.Tek duyduğum hastanenin adı olmuştu.Ayakkabılarımı giyip hemen hastaneye gittim.Koridorlarda koştura koştura sonunda onları buldum.Çocukların hiçbiri yoktu.Halam da yoktu.Muhtemelen çocuklara bakıyordu.İki yengem amcamları sakinleştiriyorlardı.Annem oturmuş başını ellerinin arasına almıştı.Babam...Babamı ilk defa böyle görüyordum.Onu daha önce mutlu,sinirli,öfkeli,şaşkın bir şekilde görmüştüm.Ama korku...İşte ilk defa gördüğüm duygu buydu.KORKU ! Annem beni görünce hemen gelip sarıldı.Bende ona sarıldım.Ayrıldığımızda gözlerimi sildi.
— Ağlama kızım.İyi olacak deden inşallah.Ağlama ve dua et.
O ana kadar ağladığımın farkına varmamıştım.Annemle birlikte oturduk.Babamın gözlerinde gördüğüm o duygu şu an benim bütün bedenimi esir almıştı.Ya dedem ölürse ?Ben onu son kez görmeden ya giderse ? Ve ben onu son kez görme şansımı sırf elini öpmemek için kaybettiysem.Salak kafam.Hepsi benim hatamdı.Dedemin kalkması lazımdı.Yoksa ben biterdim.Beni saygısız bir torun olarak biliyordu.Ve beni öyle bilerek gitmesini istemiyordum.Lütfen kalksın.Söz hergün elini öpeceğim.Artık ağlamam yerini hıçkırığa bırakmıştı.Neden biri çıkıp "Geçmiş olsun.Hayati tehlikesi kalmadı."demiyordu ?Hep böyle olmazmıydı?Peki neden şu an kimse çıkmıyordu?Sonunda kapı açıldı ve bir adam çıktı.Hepimiz yanına koştuk.Ama doktor sanki ağzını açmamaya yeminliymiş gibi konuşmuyordu.Yaklaşık bir dakika sonra ağzını açtı ve sadece iki kelime.
— Başınız sağolsun...
Gitmişti...Onu son kez göremeden gitmişti.Sırf onun elini öpmemek için son fırsatımı kaçırmıştım.İşte bu ona yaptığım son saygısızlıktı.Bundan sonra istesemde kimsenin elini öpemezdim.Beni saygısız olarak görebilirlerdi.Evet bugüne kadar yaptığım saygısızlıktı ama bugünden sonrası saygısızlıktan önce pişmanlık ve vicdan azabı çekmeden olacaktı...
Yorumlar
Yorum Gönder